Jiuzhaigou

Dag 5. Vandaag vroeg opstaan voor onze reis naar Jiuzhaigou. Om 06:00 checken we uit en met volle bepakking vertrekken we richting het busstation. Om 07:10 vertrekt de bus dus tijd genoeg. We twijfelen nog tussen een taxi en de metro. Hoewel er taxi's genoeg staan besluiten we om eerst bij de metro te kijken. Die is helaas nog dicht. Dan toch maar een taxi maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Geen taxi meer te krijgen. Allemaal bezet of ze willen ons niet meenemen, omdat ze ons niet verstaan. En dat op zondag morgen om 06:15. We blijven lopen maar niets en inmiddels begint de tijd een beetje te dringen. Als we door blijven lopen gaan we het niet halen daarvoor is het te ver. We checken de metro nog maar eens. De poorten zijn inmiddels open maar dat zegt nog niets. De eerste metro op onze lijn vertrekt om 06:39 en 06:56. Eentje richting het noorden en de ander naar het zuiden. De plaatsnamen die erbij staan zeggen ons ook niets dus we pakken de kaart erbij. We hebben geluk. Die van ons vertrekt om 06:39. We stappen 2 haltes verder uit. Het is inmiddels 06:45 en moeten nog een stukje lopen. Haasten dus!! Gelukkig weten we de weg omdat we 2 dagen eerder de tickets al gekocht hebben. Om 07:00 staan we op het busstation en kunnen we gelijk instappen. Net gehaald, het was nog spannend. Om stipt 07:10 vertrekt de bus richting Jiuzhaigou. De volgende keer maar gelijk een taxi nemen.

Dus busreis duurt ongeveer 10 h. Het had ons een uur kunnen schelen als we niet zo vaak gestopt waren. De plaspauzes waren smerig, niet meer dan een muurtje tussen elkaar in en een grote gleuf waar je je behoefte kwijt kunt. Je had dus wat bekijks! Verder verloopt de busreis soepeltjes. Als we rond 17:00 aankomen in Jiuzhaigou is het top drukte op straat. Iedereen die het Jiuzhaigou National Park bezocht heeft keert huiswaarts. Dat staat voor ons morgen op de planning. Als we vanuit de bus ons hostel " Angelie" spotten pakken we snel onze spullen bij elkaar en vragen we om uit te kunnen stappen. Nee dat gaat niet! Nog geen 200 meter verder gooit die ons, samen met wat andere chinezen, toch maar eruit. We checken in en krijgen de sleutel van onze kamer. Onze eerste keer op een gedeelde kamer, een "Dorm" noemen ze dat hier. Het is niet meer dan een hok met drie stapelbedden die je kunt afscheiden d.m.v. gordijnen. De kamer bevindt zich op de vijfde verdieping werd ons verteld. Je kunt beter zeggen het dak van het hostel! Als we aankomen ligt er nog niemand anders op de kamer. We kiezen het beste bed uit, droppen onze spullen en gaan wat eten. We eten bij Ābù Lûlī, een Tibetaans familie restaurant. We worden hier warm welkom geheten met je raad het waarschijnlijk al, thee! We nemen gestoomde groente, curry aardappelen en we proberen dan toch maar eens Yak vlees zoals hier top 1 gerecht is. Het vlees is taai, maar smaakt goed. Verder wilt Gwinn niet weten wat het echt is als ze het vlees op straat al heeft gezien. Als we lekker gegeten hebben gaan we direct richting het hostel. De kamer is helaas niet langer leeg. We delen de kamer met twee chinezen stellen. We gaan lekker vroeg naar bed want morgen moeten we weer vroeg op om naar het National Park te gaan. We zetten de wekker om 06:00. Niet al te vroeg omdat we de rest niet wakker willen maken.

Dag 6.

We worden wakker van onze wekker. Tenminste dat dachten we. Het is het zelfde geluid maar niet de onze. Het is 05:30. Nou ja, dan staan wij ook maar op. Het is koud, heel koud! Mick twijfelde nog tussen de combinatie T-shirt trui of T-shirt jas. Hij heeft ze toch maar alle drie aangetrokken. Na 10 minuutjes lopen arriveren we bij de ingang van het park. In de Lonely Planet staat dat je er voor 7 uur moet zijn om de drukte te ontlopen. Dat valt dus mooi tegen. We hebben nog nooit zoveel mensen gezien om 06:30 's morgens. Het lijkt wel als of iedereen op de laatste dag van de nationale vakantie naar het park gaat. Er zit niets anders op dan in de rij te gaan staan. Als we eenmaal onze entree kaartjes hebben lopen we naar de bussen. Want je moet begrijpen dat dit geen gewoon nationaal park is. Hier rijden honderden bussen die je naar de top brengen zo'n 17 km verderop. Vanuit daar kun je er voor kiezen om naar onder te lopen via de 17 km lange asfalt weg, de met hout aangelegde zigzag binnenpaden langs de rivieren of de bus te nemen. Op de weg naar onder zijn verschillende haltes waar je in of uit kunt stappen zodat je alle meren en watervallen kunt zien. Als we de top bereiken is het ijskoud. Tegen het vriespunt aan. Vanuit hier kun je nog een klein stukje naar boven lopen. Het hoogste punt dat we bereiken ligt op 2930 meter. Vanaf hier is het alleen nog dalen. Maar voordat we beginnen aan onze wandeling is een kop hete noodle soep wel meer als welkom om op te warmen. Helaas zit lekker doorlopen er hier niet in. Het is in de Chinese polonaise naar onder lopen. Zeer traag en met veel selfies! De hele morgen is er geen moment geweest dat je niemand voor je kunt zien lopen. Het is inmiddels wel warmer geworden dus de jassen en truien kunnen in de tas. Pas tegen het eind van de middag, als alle chinezen al lang de bus naar onder hebben genomen, kunnen we eindelijk genieten van de rust. We lopen kilometers zonder iemand tegen te komen over de houten paden en bezoeken de Tempel van Zaru die op het laatste stukje van de route ligt. Met pijn aan onze voeten bereiken we om 16:30 eindelijk de ingang.

We zijn moe en hebben honger, maar moeten zeker nog 10 minuten lopen voordat we in het dorpje terug zijn. We proberen het eettentje naast het hostel. Dat blijkt geen succes. Het is vies en Mick eet alleen de rijst op. Gwinn is de honger vergaan na het zien van een stuk vettig pezig vlees dat drijft in een grote kom water wat soep voorstellen moet. Gelukkig is het hier in China normaal om 1/4 van je eten te laten staan. Wij dit keer 3/4, zal toch niet opvallen?! We betalen snel en lopen naar de markt tegenover aan de straat waar Mick nog snel drie bananen koopt die hij naar binnen werkt voordat we gaan slapen.

Dag 7. Vandaag slapen we uit en doen we het rustig aan. We hebben deze nacht de kamer gedeeld met een Frans stel en een Chinees stel. Na het slechte eten van gister besluiten we een restaurantje uit de Lonely Planet te proberen. Tenminste als we uit bed komen. Het is inmiddels half 10 morgens en de spierpijn zit er goed in. Het is een eindje lopen naar het star café en als we denken dat we eraan voorbij zijn gelopen ziet Gwinn het bordje hangen. De kaart ziet er goed uit en we bestellen drie gerechten, iets duurder dan het eten aan de straat, maar we hebben honger en willen ditmaal goed eten. Zodra het eten op tafel staat verschijnt er een lach op onze gezichten. Echt heerlijk uitziend eten!! Dat is die 12 euro zeker waard! We proppen onszelf vol totdat er niets meer bij past en zelfs nog meer. Wie weet wanneer we pas weer zoiets lekkers te eten krijgen. We blijven nog even hangen in het café, schrijven nog wat aan het reisverslag, helaas lukt het ons maar niet om foto's erbij te zetten en lopen dan terug. In het hostel informeren we nog over hoe we het snelst en goedkoopst bij het vliegveld komen vanuit het hostel. De taxi kost 30 euro voor een 1,5 uur durende rit. Het was dat of wachten op een parkeerplaats of er een bus zou rijden naar het vliegveld. We nemen het zekere voor het onzekere en bestellen de taxi voor morgenvroeg en als je bedenkt dat het je 10 euro scheelt uiteindelijk. Morgen vliegen we naar Xi'an. We chillen de avond om, spelen een spelletje en lezen nog wat in bed. Zodra onze kamergenoten de kamer betreden met eten bedachten we ons om ook nog even snel wat lekkers te halen in de supermarkt naast het hostel. We betreden nog een keer deze avond met spierpijn het 5 verdiepingen trappenhuis naar beneden (ondertussen ook nog een souvenier uit Juizhaigou gescoord) en weer naar boven en gaan dan heerlijk slapen.

Groetjes uit het koude Jiuzhaigou!